Suzuki Grand Vitara I generacji jest autem bardzo popularnym wśród leśnych służb terenowych. Czym zasłużyła sobie na taką popularność i czy zasługuje na miano „klasyki leśnika”?

Grand Vitara zadebiutowała na rynku w 1998r. jako następca udanej Vitary (dostępnej od 1988 r.), która produkowana byłarównolegle do 2003 r. w zakładach w Hiszpanii. Główne zmiany dotyczyły nadwoziai wnętrza, które zdążyło się już zestarzeć i przestało stanowić konkurencję dlarywali.

Auto uniwersalne

Z założenia Grand Vitara miała być autemuniwersalnym godzącym właściwości terenowe z atrakcyjnym wyglądem, niezawodnymi trwałym oraz stanowić konkurencję dla pojawiających się ma rynku aut typuSUV, jak Land Rover Freelander, Toyota RAV 4 czy Honda CRV. Oczywiściewymieniona „konkurencja” może być porównywana tylko w kwestii gabarytówponieważ jest to jedyny element łączący te auta ze sobą. Pozostałe cechykonstrukcyjne Grand Vitary w postaci reduktora, „prawdziwej” skrzynirozdzielczej, dołączanego „na sztywno” przedniego napędu oraz oparciakonstrukcji auta na ramie, pozwalają usytuować ją w grupie aut pretendującychdo miana klasycznych terenówek. Jednym z efektów zastosowania „sztywno”dołączanego przedniego napędu jest ograniczona możliwość stosowania go natwardych nawierzchniach zarówno suchych, jak i oblodzonych. Wyjaśnienie tegozagadnienia będzie stanowić odrębny artykuł. Konstrukcja Grand Vitary stanowiłaudaną próbę połączenia atrybutów terenowych i wyglądu zdolnego przekonać swymiwalorami zarówno użytkowników jeżdżących w terenie, jak również kobiety, orazosoby nie myślące o zjechaniu z asfaltu.

Co pod maską?

Kilka słów o szczegółach technicznych.Nadwozie oparte na ramie występowało w wersji 3 i 5-drzwiowej, dostępny byłrównież 3-drzwiowy półkabriolet oraz przedłużona wersja 7-osobowa z dużymsilnikiem benzynowym o nazwie XL-7. Rama oparta jest na sztywnym tylnym mościeze sprężynami i przednim niezależnym zawieszeniu z wahaczami współpracującymize sprężynami. Takie rozwiązanie przedniego zawieszenia odbiera trochęmobilności w terenie oferując w zamian dobre prowadzenie na asfalcie, co jestkorzystne przy dłuższych podróżach.

Silniki benzynowe dobrze znoszą współpracez instalacją gazową, silniki diesla zado-walają się niezbyt wielkimi ilościamipaliwa (wg producenta silnik 87 KM – 6,9 do 9,4 l /100 km, silnik 109 Km –6,6–8,0 l/100 km). Najlepsze opinie użytkowników zbiera turbo-diesel 2.0 TDbędący konstrukcją Mazdy. Niezbyt mocny, ale za to niezawodny i trwały. Drugiturbo-diesel pochodzący z koncernu PSA, jest bardziej dynamiczny, ale częściejkrytykowany za dużą awaryjność i drogi serwis. Ma kapryśną elektronikę uczulonąna wilgoć i jest bardzo wrażliwy na niską jakość paliwa. Silniki benzynowespisują się bez większych problemów, ale są stosunkowo paliwożerne.

Z wyglądu

Nadwozie oferuje niezbyt szeroką kabinę (zprzodu trochę ponad 140 cm) z wygodnymi fotelami przednimi zdolnymi zadowolićrosłe osoby i tylną kanapą oferującą godziwe warunki podróżowania w wersji5-drzwiowej, wersja 3-drzwiowa oferuje znacznie mniej miejsca na tylnejkanapie.

Pojemność bagażnika wersji 3d jestsymboliczna, 275 l w wersji 5d też nie odpowiada standardom w tej klasie aut.Nie są to wielkie wartości, ponadto pojemność bagażnika skutecznie sięzmniejsza po montażu instalacji LPG w wersjach benzynowych. Linia nadwozia niezestarzała się specjalnie przez ostatnie lata. Egzemplarze bezwypadkowe przezdługi cz