Mapy Bieszczadów Wojciech Krukar Ruthenus 2007, 2008Miłośnikom najdzikszych polskich gór przedstawiamy trzy mapy, które warte są polecenia nie tylko dlatego, że prowadzą do celu. Ich dodatkowym atutem jest niezwykła praca wykonana przez Wojciecha Krukara, który zajmuje się dokumentowaniem pochodzenia nazewnictwa bieszczadzkiego. Na mapach znalazł się efekt jego badań prowadzonych pod patronatem Towarzystwa Karpackiego, czyli wiele zapomnianych lub nieznanych i, co oczywiste, nienanoszonych na inne mapy określeń odnoszących się do szczytów, dolin, polan, większych i mniejszych miejscowości, osad, przysiółków itd. Są wśród nich toponimy „odkopane” w królewskich lustracjach i innych starych dokumentach oraz ludzkiej pamięci. Ale to nie jedyny atut wydawnictw: są one przede wszystkim praktyczne i użyteczne.

Pierwszą mapą jest „Solina” (1:25 000), na której okazano zbiornik zaporowy na Sanie wraz z otoczeniem i planem batymetrycznym zbiornika (jego głębokości). W części opisowej zawarto omówienia ważniejszych miejscowości, trzech parków krajobrazowych w tym rejonie oraz kilku rezerwatów przyrody. Użytkownik mapy pozna też historię powstania zbiorników w Solinie i Myczkowcach, znajdzie informacje o możliwości żeglowania i wędkowania nad Soliną wraz z danymi punktów, w których można wykupić zezwolenia na połów. Mapa zawiera też rozkład jazdy Bieszczadzkiej Kolejki Leśnej, dane statków pasażerskich pływających po zalewie, a także adresy wypożyczalni sprzętu pływającego i przystani. Poza tym umieszczono spis kościołów rzymskokatolickich oraz cerkwi greckokatolickich i prawosławnych w Bieszczadach wraz z podaniem godzin niedzielnych nabożeństw.
„Bieszczady Wysokie” (1: 40 000) są kolejną opartą na siatce GPS mapą przeznaczoną dla wytrawnych turystów. Poza oryginalnym nazewnictwem znajdziemy tu rozbudowaną część opisową, a w niej ciekawe informacje o zapomnianym nazewnictwie, warunkach naturalnych, Bieszczadzkim Parku Narodowym, historii osadnictwa i wybranych miejscowości, a także ludności i kulturze ludowej. Tak jak w poprzedniej mapie znalazła się tu lista świątyń bieszczadzkich, a także kontakty do przewodników ze Stowarzyszenia Przewodników Turystycznych „Karpaty”. Ciekawostką jest też satelitarny obraz Bieszczadów wraz z opisem ułatwiającym jego interpretację.
Trzecia mapa to „Bieszczady” (1:60 000).
Ze względu na największy obszar, wydaje się być najciekawsza. Prócz dawnych toponimów podano też czasy przejścia na poszczególnych szlakach oraz opublikowano satelitarny obraz całego worka bieszczadzkiego. Szersza część opisowa zawiera dodatkowo informacje o ważniejszych szczytach i masywach górskich oraz ilustrowaną informację o narciarskich trasach wędrówkowych wokół Wetliny.
Mapy są starannie przygotowane, a kolorystyka jest tak dobrana, że oko nie gubi szczegółów. Każdy egzemplarz zapakowany jest w ochronną foliową kopertę. Wydawnictwa można zamawiać na www.ruthenus.pl.
SoWa