W początkach XVI w. lasy rosły mniej więcej na połowie obszaru obecnych Stanów Zjednoczonych, a więc na przeszło 400 mln ha. Dzisiaj powierzchnia amerykańskich lasów wynosi blisko 300 mln ha, czyli ok. 3/4 pierwotnego stanu. Dla porównania: w Unii Europejskiej lasy zajmują ok. 160 mln ha. Obszary leśne Stanów Zjednoczonych podzielone są na lasy gospodarcze (,commercial forestland”) i lasy pozagospodarcze (,noncommercial forestland”).

Powierzchnia tych ostatnich wynosi 103 mln ha, czyli 1/3 wszystkich amerykańskich lasów. Znaczne połacie lasów pozagospodarczych znajdują się w stanie Alaska, w parkach narodowych oraz na wydzielonych obszarach ekosystemów naturalnych, na których pozyskiwanie drewna jest ustawowo zabronione. Jako lasy gospodarcze kwalifikowane są drzewostany, które wykazują przyrost przekraczający pewną ustaloną wartość minimalną i w których dozwolone jest pozyskiwanie drewna. 3/4 tych lasów rośnie we wschodniej części USA – mniej więcej połowa na północy, połowa na południu. Lasy państwowe stanowią 18% amerykańskich lasów. Dominującą formą własności leśnej jest własność prywatna: udział lasów prywatnych sięga tam 59%, a więc kształtuje się na podobnym poziomie jak w UE (60%). Przeciętna powierzchnia amerykańskiej prywatnej własności leśnej wynosi ok. 24 ha (w UE odpowiednia wartość wynosi 13 ha). W posiadaniu przemysłu drzewnego znajduje się 13% procent amerykańskich lasów, przy czym większość przemysłowej własności leśnej położona jest w stanach południowych. Początki uregulowanego użytkowania lasu na obszarze Stanów Zjednoczonych sięgają zaledwie końca XIX wieku. Państwowy nadzór nad lasami prywatnymi nawet dziś jest tam o wiele luźniejszy niż w Europie. Fachowa wiedza leśna przeciętnego amerykańskiego właściciela lasu jest zdecydowanie uboższa niż jego europejskiego kolegi. Drzewostany, w większości wielogatunkowe lasy mieszane, odnawiane są z reguły naturalnie. Odnowienie przez sadzenie jest w USA stosowane wyjątkowo.