Pewna właścicielka lasu w Niemczech postawiła wokół niego grodzenie. Zbudowała również szopę na narzędzia oraz zaparkowała w lesie ciągniki i przyczepę budowlaną. W następstwie postępowania administracyjnego organ niemieckiej administracji publicznej właściwy ds. nadzoru leśnego nakazał właścicielce całkowite rozebranie grodzenia i szopy oraz usunięcie z lasu pozostałych obiektów.

U naszych zachodnich sąsiadów grodzenie lasu niezależnie od formy własności gruntu – a więc nawet grodzenie lasu prywatnego – narusza prawo ludności do swobodnego dostępu do lasów. W Niemczech prywatny właściciel lasu co do zasady nie może go grodzić ani w inny sposób czynić niedostępnym. Prawo swobodnego wstępu do lasu jest umocowane w niemieckiej federalnej ustawie o lasach. Jej stosowne zapisy (§ 14) stanowią: Dozwolony jest wstęp do lasu w celach rekreacyjnych. (…). Korzystanie z lasu odbywa się na własną odpowiedzialność. Uwaga ta odnosi się w szczególności do zagrożeń typowo leśnych.

Właścicielka lasu odwołała się od decyzji administracyjnej. Odpowiedni sąd administracyjny podtrzymał decyzję organu nadzoru leśnego. Postawienie grodzenia lasu zostało jednoznacznie uznane za uniedostępnienie lasu. Prywatny właściciel lasu w Niemczech może go uniedostępnić jedynie za wyraźną zgodą organu nadzoru leśnego, a ta bywa udzielana tylko wtedy, gdy uniedostępnienie lasu leży w interesie społeczeństwa. Same interesy prywatne nie wystarczą.

W Polsce ludność nie ma ustawowo zagwarantowanego prawa wstępu do lasu niezależnie od formy własności gruntu. Art. 28 naszej ustawy o lasach mówi bowiem: Właściciel lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa może zakazać wstępu do lasu, oznaczając ten las tablicą z odpowiednim napisem. To oznacza, że społeczeństwo nie ma prawnie zapewnionego dostępu do bynajmniej niebagatelnej części polskich lasów.

Źródło: www.forstpraxis.de