Przezcałą karierę zawodową pozostawał związany z warszawską SGGW i tamtejszą KatedrąOchrony Lasu. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana WL SGGW, był także prorektoremuczelni. Profesor poświęcił się entomologii taksonomicznej i leśnej, azwłaszcza ekologii owadów i zagadnieniom wpływu działalności człowieka nabiocenozę i ekosystemy leśne. Stworzył metodykę wykorzystującą zooindykacjęjako metodę monitoringu i waloryzacji lasu. Pozostawił po sobie przeszło 250prac naukowych, popularnonaukowych i publicystycznych. Studenci do dziś ucząsię z jego książki „Entomologia ogólna”. 

Odważnie zabierał głos w sprawach polityki leśnej państwa (zaangażował sięm.in. w zmiany ustawy o lasach). Włączył się także w tworzenie NarodowegoProgramu Leśnego. Swoją pasją do leśnictwa dzielił się nie tylko z uczniami,ale i z kolegami po fachu. Przez 21 lat (do roku 1991) przewodniczył RadzieNaukowej Instytutu Badawczego Leśnictwa. Był aktywny na arenie międzynarodowej,gdzie prezentował stanowisko Polski w kwestiach globalnych problemów leśnictwa.To z jego inicjatywy 

do pul wprowadzono programy ochrony przyrody i zaczęto tworzyć Leśne Kompleksy 

Promocyjne. 

Dbał o rozmaite formy zrzeszania się leśników – po 70 latach przerwy na jegopropozycję zwołano Kongres Leśników Polskich. Aktywnie działał w PolskimTowarzystwie Leśnym (w latach 1981–93 jako przewodniczący). 

Wielokrotnie nagradzany i honorowany m.in. doktoratami honoris causa, odznaczeniamipaństwowymi czy medalem PTL Pro Bono Silvae. Od 1999 r. pozostawał naemeryturze, jednak nie porzucił pracy naukowej. Dbał o zachowanie historiileśnictwa – współtworzył opracowanie „Z dziejów Lasów Państwowych i leśnictwapolskiego 1924–2004”, uczestniczył w projekcie Archiwum Leśnej HistoriiMówionej.